Άρθρο του Αλέξανδρου Χρυσανθακόπουλου
Η έννοια της σοσιαλιστικής επανάστασης ή του ειρηνικού της μετασχηματισμού του καπιταλισμού συζητήθηκε έντονα, όσο υπήρχε ο παγκόσμιος διπολισμός μεταξύ ΕΣΣΔ-Κίνας αφενός και ΗΠΑ-Ευρώπης αφετέρου. Ο γραφειοκρατικός αμφισβητούμενος κρατικός σοσιαλισμός (καπιταλισμός) της ΕΣΣΔ κατέρρευσε και η Κίνα καπιταλιστικοποίηθηκε. Το ΠΑΣΟΚ πρέσβευε τον ειρηνικό μετασχηματισμό με την θέληση της πλειοψηφίας του λαού και όχι με ένοπλο αγώνα, αμφισβητώντας τόσο το κρατικιστικό ανατολικό σύστημα, όσο και την σοσιαλδημοκρατία, ως καπιταλιστικά ενσωματωμένη. Ο τρίτος δρόμος για τον σοσιαλισμό ήταν μια αναζήτηση. Όσοι πιστέψαμε στην ριζική αλλαγή, βρεθήκαμε μπροστά στον παλαιοκομματισμό των βουλευτών της πρώτης περιόδου και στην εσωκομματική γραφειοκρατία των μηχανισμών νομής και κατανομής εξουσίας. Η εσωκομματική πάλη ανέδειξε κυρίαρχους αυτούς του κύκλους (Λαλιώτης-Γεννηματάς-Τσοχατζόπουλος) που ενσωματώθηκαν στο σύστημα ως νεοκαπιταλιστές. Το παραδοσιακό ρουσφέτι έδωσε την θέση του στην χειρότερη εκδοχή του, τους εκσυγχρονιστές του καπιταλισμού, που αποδείχθηκαν μια κατάφορη δεξιότατη στροφή με επικεφαλής τον Σημίτη. Ο Γιώργος Παπανδρέου μετέπειτα, όχι μόνο ήταν νεοδεξιός (Μάνος-Ανδριανόπουλος), αλλά και σκληρός παγκοσμιοποιητής και αντεθνικός-αντιΑνδρεϊκός αμερικανόπνευστος καπιταλιστής. Η Ελλάδα μετά τον Ανδρέα, έπαψε να υπάρχει ως διεθνής πολιτική δύναμη. Όλοι οι πρωθυπουργοί έγιναν όργανα ξένων αφεντικών και σκληρών νεοφιλελεύθερων κέντρων. Η Ελλάδα πληρώνει την προδοσία τους με οικονομική, δημογραφική και εδαφική συρρίκνωση, αν συνυπολογίσουμε την προδοσία της Μακεδονίας από τον Τσίπρα και της μη ανακήρυξης και οριοθέτησης ΑΟΖ με την Κύπρο από τον Σημίτη-ΓΑΠ- Σαμαρά- Τσίπρα-Μητσοτάκη! Το θέμα του σοσιαλισμού πέρασε σε δεύτερη μοίρα μετά την μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ στις εθνομηδενιστικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και σε συνδυασμό με την επικράτηση της κοσμοπολίτικης απάτριδας δεξιάς. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, η πατρίδα και ο λαός κινδυνεύουν να αφανιστούν. Η παγκόσμια κυρίαρχη αντίθεση πλέον δεν είναι ανάμεσα στον σοσιαλισμό με τον καπιταλισμό, αλλά μεταξύ της παγκοσμιοποίησης και το έθνος- κράτος. Αν επικρατήσει η παγκοσμιοποίηση και διαλυθεί το έθνος-κράτος μας, θα μετατραπούμε από χώρα με ιστορία και πολιτισμό, σε χώρο πολυεθνικών πλειονοτήτων σε βάρος του ελληνικού λαού! Όσον αφορά τον σοσιαλισμό, θα τον συζητούν οι τρελοί της εποχής, ενώ οι ισλαμικές κοινότητες της χώρας θα τους απειλούν με αποκεφαλισμό.
Ο Ανδρέας θέσπισε στην Ελλάδα, ως σοσιαλιστική δομή το Κοινωνικό Κράτος. Αυτό συγκροτήθηκε την περίοδο 1981-1996. Το ότι απέκτησε το 70% των Ελλήνων ιδιόκτητο σπίτι και το 30% εξοχική κατοικία, επί Ανδρέα Παπανδρέου ήταν σοσιαλισμός στην πράξη. Φυσικά αυτό ενίσχυσε την μικροαστική νοοτροπία και τις ατομικιστικές αντιλήψεις σε βάρος της σοσιαλιστικής συνείδησης. Ήταν αποδεδειγμένα το αποτέλεσμα της αναδιανομής των εισοδημάτων υπέρ του οικονομικά αδυνάμων! Όμως οι δύο μεγάλοι στόχοι που είχαν τεθεί από το ΠΑΣΟΚ, Κοινωνικοποίηση των στρατηγικών μέσων παραγωγής και Αυτοδιαχείρηση όχι μόνο δεν προχώρησαν, αλλά στο τέλος εγκαταλείφθηκαν εντελώς! Η δυσμενέστατη εξέλιξη ήταν, ότι οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί πολεμήθηκαν και έκλεισαν από το νέο προνομιούχο κοινωνικό στρώμα των νεοκαπιταλιστών, που προέκυψαν ως νέα τζάκια. Και ακόμη χειρότερα καταστράφηκαν οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, που έπεσαν στα χέρια αρπακτικών που τους λεηλάτησαν συμμαχώντας στην κλοπή του αγροτικού εισοδήματος με τους μεγάλους εμπόρους, που από μεσάζοντες έγιναν οι κυρίαρχοι της αγοράς. Η μεταπρατική αστική τάξη κατάφερε να νικήσει. Με την βοήθεια των εκσυγχρονιστών του καπιταλισμού που επικράτησαν στο ΠΑΣΟΚ, στήθηκαν οι μηχανισμοί αλλοτρίωσης του χώρου και εγκατάλειψης όχι μόνο του σοσιαλισμού, αλλά και όλων των αξιών που πρέσβευε το Κίνημα. Η μετατόπιση στελεχών και ψηφοφόρων στο πολιτικό μόρφωμα που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ ήταν φυσιολογική εξέλιξη, για τους απάτριδες εθνομηδενιστές της άκοπης απολαβής μέσω κρατικών αξιωμάτων. Οι εκσυγχρονιστές αποθησαύρισαν μεταξύ 1996-2004 και περνούν καλά ακόμη και τώρα, αυτοί και οι οικογένειες τους. Το πατριωτικό έλλειμμα και η διαφθορά που χαρακτηρίζει την δεξιά πατριδοκάπηλη παράταξη μετά το χρηματιστήριο όπου μαζί τα φάγανε, έγινε εμφανές και στον χώρο του Σημιτικού αντι-Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Ο σοσιαλιστικός μύθος κατέρρευσε με την πτώση των ανατολικών κρατών, ενώ ο τρίτος δρόμος που αναζήτησε ο Ανδρέας έμεινε ημιτελής. Φυσικά όσο ζούσε, το πάλεψε, μετά όμως όλα τελείωσαν. Η στροφή από τον Σημίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου στην όψιμη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, ήταν ο πολιτικός επιτάφιος του εγχειρήματος. Η σοσιαλδημοκρατία ήταν πάντα ο καπιταλιστικός μανδύας ενός προνομιούχου κοινωνικού μεσοστρώματος στις μητροπολιτικές χώρες της Δύσης, που ζούσε από τα υπερκέρδη σε βάρος των περιφερειακών χωρών του Νότου και του τρίτου κόσμου. Στην Ελλάδα δεν ευδοκίμησε ποτέ παρά μόνο, ως κρατικοδίαιτο κοινωνικό στρώμα βολεμένων συνδικαλιστών. Όσοι θέλουν τώρα να οξύνουμε τις δευτερεύσουσες ταξικές αντιθέσεις μεταξύ των συμμάχων κοινωνικών τάξεων της Εθνικής-Λαϊκής Ενότητας οδηγούν την χώρα σε ένα δεύτερο κύκλο εμφυλίου. Η πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική, παραγωγική, καταναλωτική συμμαχία των Ελλήνων ενάντια στην μεταπρατική κλεπτοκρατική αστική τάξη της χώρας και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της, είναι η δική μας στρατηγική απάντηση. Αν ενώσουμε αυτές τις πολιτικές δυνάμεις θα έχουμε ελπίδα. Οι Ανδρεϊκοί με βιώματα είναι άνω των 50 ετών και οι Δημοκράτες Πατριώτες ανεξαρτήτου προέλευσης, μια ιδιαίτερη σημαντική κοινωνική κατηγορία. Η νεολαία θέλει απάντηση στο σήμερα. Αν δεν ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία από τους τοκογλύφους δανειστές και την λαϊκή κυριαρχία από τους διαχειριστές πολιτικούς υπαλλήλους τους, η επιδίωξη για κοινωνική δικαιοσύνη θα είναι ανέφικτη. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι η βασική μας επιδίωξη, για να επαναφέρουμε τις αξίες του κοινωνικού κράτους και την ενίσχυση του εισοδήματος των αδύναμων κοινωνικών τάξεων. Οι επαγγελματίες άεργοι που περιμένουν το επίδομα, είναι ένα ιδιαίτερο κοινωνικό φαινόμενο με μικροεισοδηματίες, που αρνούνται να ενταχθούν στην παραγωγική εργασία ζώντας παρασιτικά. Αν η έννοια του σοσιαλισμού είναι να αμείβεσαι αναλογικά με την εργασία σου, τότε τι θα απογίνουν όλοι αυτοί; Καλό θα ήταν μετά την κακοποίηση του σοσιαλισμού που έκανε το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, την κακοποίηση, γελοιοποίηση που του έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και την δυσφήμηση που κουβαλάει πάνω του το ΚΚΕ με τα σταλινικά του κρατικοκομματικά πρότυπα, να είμαστε φειδωλοί στην χρήση του όρου σοσιαλισμός. Σε τελευταία ανάλυση όποιος θέλει να διαλύσει κάθε εγχείρημα, όπου ο λαός επιχειρεί να ξαναγίνει κυρίαρχος, τον προβοκάρει με τον ανέφιχτο στόχο του εδώ και τώρα σοσιαλισμός και τον σέρνει σε νέα χειρότερα αποπροσανατολιστικά αδιέξοδα. Υπάρχουν δύο ειδών λάθη, το ένα είναι να λές ότι ανά πάσα στιγμή είναι ώριμες οι συνθήκες για το σοσιαλισμό και το άλλο να λές ότι ποτέ δεν θα είναι ώριμες. Πάντως στην χρονική συγκυρία που διανύουμε, τόσο το περιεχόμενο όσο και η επιθυμία για σοσιαλισμό, έχει ασαφή και ρομαντικά χαρακτηριστικά. Στο τέλος απογοητευμένοι όσοι νομίζουν ότι ο κοινωνικός μετασχηματισμός είναι υπόθεση βολονταριστική, δηλαδή με το έτσι θέλω μιας παρέας-ομάδας ή κόμματος και όχι σε συνδυασμό με τις αντικειμενικές διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες και προϋποθέσεις, ή θα πάνε σπίτι τους παραιτημένοι ή θα πάθουν την νεύρωση του ανικανοποίητου λόγω της υπερβολής των υποκειμενικών και αβάσιμων στόχων τους. Καλό είναι να διατυπωθεί από επαρκείς διανοητές ένα νέο κοινωνικό όραμα, όμως προηγείται η επιβίωση μας ως λαός, έθνος, δημοκρατία και πατρίδα. Αυτά διασώζουμε, για να έχουμε την πολυτέλεια να αναζητούμε τα νέα κοινωνικά μοντέλα. Θα υπάρχει αύριο Ελλάδα για να συζητάμε για σοσιαλισμό; Το καθήκον του Δημοκρατικού Πατριωτικού Κινήματος είναι να πετύχει αυτά που διατυπώνονται στην Διακήρυξη του. Όταν γίνει το Συνέδριο μετά την επίτευξη των αρχικών του στόχων, ας ανοίξουν τα κεφάλαια διαλόγου, για το τι ο καθένας θέλει να εισηγηθεί! Τώρα ενότητα και αγώνας για την αποτροπή των εθνικών συμφορών που μας επιφέρει η παγκοσμιοποίηση και οι ντόπιοι εντεταλμένοι πολιτικοί της υπάλληλοι!